Parę miesięcy temu nasza Fundacja została poproszona o przygotowanie alby – długiego, białego stroju liturgicznego noszonego m.in. przez kapłana pod ornatem.
Miała być to alba tradycyjna, czyli wiązana pod szyją, szeroka i wykonana z lnu. Pomimo tego, że sklepów liturgicznych nie brakuje, zdobycie tej – wydawałoby się podstawowej – części stroju liturgicznego, stanowi dla wielu kapłanów problem, gdyż zarówno obecne kroje alb, jak i materiały, z których są wykonywane, odbiegają od zachodniej tradycji liturgicznej, stawiając przede wszystkim na wygodę użytkowania, a nie na zgodność z tradycją czy piękno zewnętrzne.
Co więcej, zamówiona alba miała zostać ozdobiona parurami. Co to są parury? Pisze o tym bł. Antoni Nowowiejski w swoim dziele „Wykład Liturgii Kościoła Katolickiego”:
Parury z czasem zastąpiły koronki, które według wielu odejmują powagi szacie liturgicznej, czyniąc z niej nieraz niemalże firankę, której bliżej do alkowy niż do powagi szat kapłańskich.
Idąc za tą myślą, chętnie podjęliśmy się tego zadania. Było to wymagające zadanie, ponieważ musieliśmy nie tylko znaleźć wymagane materiały, ale także opracować sposób przypinania parur do alby.
Efekt okazał się zadowalający, dzięki czemu liczymy, że nasza alba będzie stanowiła asumpt do dalszego odkrywania na nowo naszej tradycji westymentarnych, które niekoniecznie muszą się wiązać z estetyką baroku.
Przepiękna!
Któż jest tym szczęśliwcem, zainteresowanym estetyką katolickiego średniowiecza?
A, i pytanie: humerał do tego, to zwykły prostokątny, z doczepioną parurą?
Bóg zapłać za miłe słowa!
Szczęśliwiec na razie zachowuje anonimowość, ale pewnie się pochwali.
Humerał jest prostokątny z doczepioną na guziki parurą, w następnych albach ta parura będzie trochę dłuższa, ale węższa.
Nie wykonujecie już takich alb przypadkiem?